می فروشان آن چه از صهبای گلگون کرده اند

شاهدان شهر ما از لعل میگون کرده اند

می پرستان ماجرا از حسن ساقی کرده اند

تنگ دستان داستان از گنج قارون کرده اند

در جنون عاشقی مردان عاقل، دیده اند

حالتی از من که صد رحمت به مجنون کرده اند

از بلای ناگهان آسوده خاطر گشته ام

تا مرا آگاه از آن بالای موزون کرده اند

من نه تنها بر سر سودای او افسانه ام

هوشمندان را از این افسانه افسون کرده اند

جوی خون از چشم مردم می رود بی اختیار

بس که دل را در غمش سرچشمهٔ خون کرده اند

حال من داند غلامی کاو به جرم بندگی

خواجگانش از سرای خویش بیرون کرده اند

خلق را از لعل میگون تو مستی داده اند

عقل را از چشم فتان تو مفتون کرده اند

مرغ دل در سینه ام امشب فروغی می تپد

لشکر ترکان مگر قصد شبیخون کرده اند